U srednjem vijeku simbol ruke naoružane mačem je predstavljao viteško dostojanstvo kojeg su stjecali pojedinci za izrazite vojničke zasluge, naročito u borbi protiv Osmanlija. Najčuveniji nosilac tog dostojanstva je u srednjovjekovnoj Bosni bio vojvoda Hrvoje Vukčić. Ruka sa mačem se javlja u prvoj varijanti njegovog grba na novcima iz 1403. godine. Obzirom da je osmanskim osvajanjem 1463. godine heraldika u Bosni potpuno zamrla, evropski heraldičari na zapadu su Bosni pripisivali razne izmišljene grbove sa različitim motivima i predstavama. Kako su ugarski kraljevi, ali i Habsburgovci imali pretenzije na Bosnu oni su umjesto amblema i grbova bosanskih banova i kraljeva iz dinastije Kotromanića za Bosnu koristili rezervne, izmišljene, simbole. Kuriozitet je da se u svim slučajevima (tri poznata) radi o grbu sa rukom naoružanom sabljom. Takav jedan grb nalazi se uz obilježje Češke, Moravske, Šleske, Lužice, Ugarske, Poljske i Dalmacije na kraljevskom oratoriju u katedrali Sv. Vida u Pragu, izgrađenom između 1490. i 1493. godine. Slični se nalaze i na grbovnom tornju cara Maksimilijana I Habsburškog izgrađenog 1499. godine i na Trijumfalnoj procesiji izgrađenoj između 1516. i 1519. godine. Na sve tri primjera se nalazi i natpis koji potvrđuje da se radi o grbu koji se pripisuje Bosni. Ovakav bosanski grb zastupljen je i na pečatu cara Ferdinanda I, korištenog od 1559. do 1565. godine. Isti grb nalazi se i na grbovniku njemačkog zlatara Martina Schrota iz 1580. godine i na bakrorezu austrijskog nadvojvode Albrechta VII iz 1623. godine. Čuveni isusovac Karl Klein u svom djelu “Analecta poetica provinciae Avstriae Societatis Isev” iz 1757. godine riječima opisuje grb Bosne: “Prihvaćen rukama, krvožedni mač u plemenitom, Bosno, vidim štitu: Beživotna ti je desnica, od tijela odsječena; Bosno, starim tijelom ujedinit ćemo ruku.”
Kada je 1558. godine Ferdinand I proglašen rimskim carem došlo je do stapanja austrijske carske i ugarske kraljevske heraldičke tradicije. Iz toga čina proizašlo je i različito poimanje “bosanskog grba”. Dok su u vladarskoj tituli navedeni istovremeno i Bosna i Rama, na aversu grbova zastupljeno je samo obilježje Bosne. Do promjene dolazi tek na pečatima cara Rudolfa II (1576 – 1608) jer se od njegove vladavine u tituli javlja samo Rama, bez Bosne. Najranije očuvani primjer takve prakse imamo na svečanoj medalji kovanoj u povodu krunidbe kralja Matijaša II (1608 – 1618) gdje se uz grbove Srbije, Galicije, Lodomerije, Kumanije, Bugarske, Dalmacije, Hrvatske i Slavonije javlja i “grb Bosne” – sablja u šaci. Uz svaki grb se zbog identifikacije nalazilo početno slovo. U slučaju Bosne umjesto slova “B” nalazilo se slovo “R”, koje je po svemu sudeći predstavljalo Ramu.
Obzirom da Habsburzi u svojim izvorima do početka XVIII stoljeća nisu poznavali grb Bosne, kakav je prikazan na ilirskom grbovniku, svoje tumačenje “bosanskog grba” su uzimali iz ugarske tradicije. Ubrzo se u austrijskim vladajućim krugovima pojavljuje struja koja “bosanski grb” sve više prepisuje samo Rami. Time je, barem terminološki, “grb Rame” potisnuo “grb Bosne”. Veliki značaj za afirmaciju naziva “grb Rame” imalo je Palmino djelo “O titulama i grbovima Kraljevstva Rame ili Raške i Srbije” gdje je istaknuto kako su grb Bosne i grb Rame jedno te isto. Međutim, takav grb nije odmah usvojen u carskim dokumentima. U priručniku tumačenja grbova i titula cara Leopolda II iz 1790. godine nema spomena ni Rame ni Bosne. Situacija se promijenila tek 11. avgusta 1804. godine kada je car Franjo II proklamirao svoj novi naslov “cara Austrije” gdje se uz grbove Srbije, Bugarske i Kumanije nalazi grb Rame, bez navođenja Bosne. No budući da je Požunskim mirom iz decembra 1805. godine, poslije rata u kojem je Austrija doživjela poraz od Francuske, došlo do novih teritorijalnih promjena dotadašnje titule i grbovi su revidirani. Budući da je Sveto rimsko carstvo ukinuto, grb ruke s mačem postavljen je na velikom grbu novog Austrijskog carstva. Desno od srednjeg štita nalazio se grb “Bosne ili Rame: na zlatnom polju, iz bijelog oblaka izbija, crvena, oklopljena ruka, sa sabljom u šaci….”. Isti grb je prestavljan i kasnije, na grbu cara Ferdinanda I iz 1836. godine te na krunisanju Franje Josipa za ugarskog kralja 1867. godine.
Nakon austrougarske okupacije 1878. godine pitanje grba Bosne i Hercegovine je veoma brzo preraslo u političko. Obzirom da je ono zadiralo u odnosu između Austrije i Ugarske, pa čak i u nacionalnu svijest naroda u Bosni, problemu se moralo pristupiti veoma oprezno. Za njegovo rješenje angažovani su najbolji stručnjaci toga vremena. Ipak, bilo je gotovo sigurno da će se vlasti opredijeliti za “tradicionalni grb Bosne”. Rješenje je odgovaralo i Mađarima jer je isti znak već stoljećima bio identificiran kao “grb Rame”. Iako su stručnjaci prezentovali niz srednjovjekovnih pečata, novaca, natpisa itd., u kojima se dokazuju srednjovjekovni simboli Bosne, vlasti su bile sklonije svom rješenju. Odlukom austrougarskih vlasti nisu bili zadovoljni svi u Bosni i Hercegovini jer je ruka s mačem “prizivala podaništvo Bosne ugarskoj kruni”. Fra Antun Knežević je 1889. godine na taj izbor reagirao sljedećim riječima: “Sad eto taj se grb prot svakom pravu, i svojevoljno postavi za grb Bosne-Ercegovine! a znaš li zašto jer Madjari tobože sebi svojataju Ramu; pa od Ramskog izmišljenog prava, protežu pravo i na cielu Bosnu! Evo što nam učiniše bratja Hrvati, koji sastavljaju nebo i zemlju da Bosna nigda nije bila samostalna, nigda nije imala grba vlastitoga”.
